Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Stephany leerde meer dan het kappersvak

Stephany (20) groeide samen met haar ouders en drie oudere broers op in een grote sloppenwijk van Accra in Ghana. Ze wist niet beter of dit was het gewone leven. Dat veranderde toen haar vader door ziekte niet meer kon werken. Het gezin kon de eindjes niet langer aan elkaar knopen. Dus werd de 7-jarige Stephany naar haar familie op het platteland gestuurd. In Ghana is het heel gebruikelijk dat kinderen opgroeien bij ooms en tantes. Vaak gaat dat goed, maar in Stephany’s geval niet.

Vader overlijdt

Het gezin kreeg het geld niet bij elkaar gespaard om de vader te laten opereren in het ziekenhuis. Daardoor overleed de vader, toen Stephany twaalf jaar was. Stephany ging aanvankelijk nog wel naar school bij haar oom en tante, maar naarmate ze ouder werd steeds onregelmatiger. Ze moest vooral heel hard werken op het land en werd door haar familie niet echt als gezinslid behandeld. Ook als ze ziek was moest ze doorwerken.

Hard werken en nauwelijks meer naar school

Regelmatig werd Stephany naar Accra gestuurd om de oogst van het land in de grote stad te verkopen. Er werd haar voortdurend beloofd dat ze weer naar school kon gaan als er genoeg inkomsten waren, maar na twee jaar tevergeefs wachten, besloot Stephany haar leven in eigen hand te nemen. Ze bedacht een plan om weer bij haar moeder in Accra te kunnen wonen, ook om voor haar te kunnen zorgen.

Weer terug in Accra

Iedere keer als ze op de markt etenswaren verkocht hield ze wat geld achter. Toen ze op een dag genoeg geld had gespaard, bleef ze in Accra bij haar moeder. Na twee maanden belde haar oom naar haar moeder, of zij wist waar Stephany was. Hij hoorde dat Stephany weer bij haar eigen familie zou blijven en dat zijn goedkope arbeidskracht niet meer terug zou komen.

Iedere dag zien te overleven

Het leven in Accra was ook niet makkelijk voor Stephany, maar wel liefdevoller bij haar moeder. Dag in dag uit verkocht ze plastic flesjes of zakjes met water aan automobilisten die in de file stonden of in haar eigen wijk. Ze moest iedere dag weer zorgen genoeg bij elkaar te krijgen voor eten, drinken en onderdak. Ze huren een soort houten hokje voor 30 cedi (5,25 euro) per week. Voor 4 cedi koopt ze 40 waterzakjes, die ze met winst probeert te verkopen. Dichtbij huis levert dat minder op, maar ver van huis betaalt ze transportkosten en maakt ze lange dagen. Geld voor elektriciteit is er niet. Ook voor water en toilet moet ze apart betalen. Regelmatig gaat ze met honger naar bed. Ook als ze ziek is moet ze de straat op.

Het opvangcentrum betekent een ommekeer

Op een dag ontmoette de inmiddels 18-jarige Stephany een sociaal werker van het Lifeline opvangcentrum. Ze kreeg de kans om 10 maanden intern te gaan in het centrum en daar een vak te leren. Stephany koos voor het kappersvak. Het was een heel nieuwe ervaring. Voor het eerst in haar leven werd er voor haar gezorgd: ze kreeg voedsel, kleding, slippers, medische zorg. Maar belangrijker nog: ze kreeg er een soort nieuwe familie bij en stond er niet meer alleen voor. Dat bemoedigt Stephany enorm. Ze zegt: “Ik heb nu een netwerk van mensen om me heen op wie ik terug kan vallen. Zij zijn een zegen voor mij, en ik kan een zegen voor anderen zijn.”

Droom eigen kapperszaak geeft hoop

Stephany loopt nu stage bij een kapper om de kneepjes van het vak verder te leren. Dat betekent wel dat ze nu nog geen inkomsten heeft en aan het eind van de dag weer de straat op moet om water te verkopen. Maar ze heeft nu een doel voor ogen: straks een eigen kapperszaak beginnen en zelf meisjes in dienst nemen om haar kennis door te geven. Stephany schreef boven het deurtje van haar slaaphok: “Met God is alles mogelijk”. Iedere keer als ze daar binnenkomt bemoedigt het haar: “Ik weet dat ik nu nog moet lijden, maar ook dat dit voorbij zal gaan als ik God in mijn leven toelaat. Hij heeft een ander leven voor mij bedoeld.”

Bedankt voor uw steun

Stephany wil de mensen die het opvangcentrum steunen bedanken. “Ze gaven me meer dan een het kappersvak: ik leerde ook bijbellezen, zingen en levenswijsheid. Ik vond er moeders en zussen.” Dank u wel voor uw steun aan meisjes zoals Stephany!

Kerk in Actie directeur Jurjen de Groot bezocht Stephany in Accra:

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project