Weggeweest
Ons belangrijkste doel in NL was het aanhalen van de contacten met gemeenten en mensen die onze uitzending steunen. Het was goed om iedereen te ontmoeten en ze te kunnen vertellen over de situatie in het Heilige Land. Dat hebben we gedaan aan de hand van (echte, door onszelf nagespeelde) interviews met Joden en Palestijnen waarin deze spreken over hun leven, hun zorgen en hun hoop. Uit de vele vragen die vervolgens werden gesteld, bleek dat het verhaal van gewone mensen in Israël en de Palestijnse Gebieden niet vaak voor het voetlicht komt; de discussie in de media is meestal politiek of theologisch. ‘Ik zal vanaf nu ook gericht voor de mensen bidden die daar wonen’, zei iemand na afloop.
Vier keer presenteren = acht dagen niksen? Niet echt, want we hadden ook nog wat andere dingetjes op onze agenda: twee dagdelen werkoverleg op kantoor in Utrecht, twee gesprekken met organisaties die ook in Israël werken, bijpraten met onze zaakwaarnemer, een hele dag bij de computerreparateur omdat onze laptop ineens de geest gaf, de paasdiensten plus -ontbijt in Renkum, twee doktersbezoeken, een bezoek aan de GGD voor Mariekes 9-jaarsprikken, een door ons verblijf in Israël al een jaar uitgestelde controle in het ziekenhuis, drie bezoeken aan de fysiotherapeut voor Ilja’s zere nek en Marleens verrekte voet, twee tandartsbezoeken vanwege in Israël mislukt herstelwerk en last but not least 1450 autokilometers om de hele exercitie logistiek aan mekaar te breien. Dus bedankt voor je begrip als we jou dit keer hebben overgeslagen!
Terug
Gelukkig konden we in het vliegtuig naar Tel Aviv even op adem komen, hoewel dat lichtelijk tegenviel door allerlei huilende baby’s (van anderen) en continu willende worden voorgelezen kinderen (van onszelf). Was het toeval dat Marleen mid-air ineens onder de jeukende galbulten zat? De volgende ochtend dus fluks naar de dokter, die een anti-allergiekuur voorschreef waarvan ze meteen knock-out ging. Ilja voelde zich intussen ook niet meer topfit – onmiskenbaar diende zich de griep aan die hij maandenlang had weten te ontwijken. Balen, want we hadden die week net een rondje Israël gepland: we waren uitgenodigd voor de Nederlands(talig)e Holocaustherdenking in Herzliya, waarna we door zouden rijden naar een conferentie in Nazareth, om het weekend tenslotte pastoraal in Nes Ammim door te brengen. Wat doe je dan? Nou, hetzelfde als toen we voor de klas stonden en we ons nog een stuk zieker voelden bij de gedachte aan al die in te halen lessen en toetsen: veel paracetamol, kiezen op elkaar en gáán!
De herdenking was indrukwekkend. Indrukwekkend door het voorgelezen levensverhaal van zes Nederlandse overlevenden – hoe ze, ondanks alles wat hun in de Tweede Wereldoorlog was overkomen, in Israël een nieuw leven opbouwden, compleet met carrière, kinderen & kleinkinderen en een bloeiend sociaal leven. Indrukwekkend ook omdat ze daarna ieder een kaars aanstaken ter nagedachtenis aan één miljoen medejoden die de Holocaust niet overleefden. Tijdens de lunch hebben we met andere overlevenden gepraat over hun eigen ervaringen. Zij gaven aan vooral vooruit te kijken, zelfs nu ze tussen de 80 en 90 jaar oud zijn, want 'de toekomst heeft nog zoveel te bieden'. En zo zagen ze er ook uit - vol levenslust. We waren trots op Niels en Marieke, die na tweeënhalf uur voorbeeldig stilzitten hun hoogbejaarde tafelgenoten oprecht meelevende vragen stelden. Zou ons eindeloze drillen (‘nee, niet meteen over jezelf beginnen, eerst luisteren naar wat anderen willen zeggen’) na 7 en 9 jaar dan tóch resultaat hebben?
Thema van de conferentie in Nazareth was de rol van Palestijnse christenen binnen Israël in peace making. Enerzijds is de hoop op vrede die ze in Jezus mogen hebben hun onwrikbare basis, terwijl het feit dat ze zelf Israëli’s zijn en Hebreeuws spreken ze een veel betere ingang in de Israëlische samenleving geeft dan christenen uit de Palestijnse Gebieden hebben. Anderzijds hebben de in totaal ruim 130.000 Palestijnse christenen in Israël bijvoorbeeld weer geen eigen stem in de Knesset en vormen evangelicals als Baptisten en Brethren (die de conferentie organiseerden) maar een kleine minderheid onder de voornamelijk orthodoxe en katholieke gelovigen. De evangelische beweging is bovendien relatief jong en duidelijk nog bezig zichzelf te profileren. Toch vonden we het jammer dat men een beetje bleef steken in het schetsen van de huidige situatie en dat discussie over een concrete eigen bijdrage aan de vrede niet echt op gang kwam. Is het erg Nederlands dat we dat stiekem wel hadden verwacht? We hopen van harte dat die slag wel gemaakt gaat worden en dat kerken dan samen één stem laten horen.
In Nes Ammim hebben we, terwijl de kinderen met honden, katten en egels rondsjouwden, gesprekken gevoerd met Nederlandse vrijwilligers en een halve dag over geweldloos communiceren gevolgd. Het was een pilot voor de staf: hoe zet je taal in als je in gesprek gaat met de ander? Spreek je wensen uit (ik zou het prettig vinden als je dit voor me wilt doen) of maak je verwijten (je bent er nooit als ik je nodig heb)? De impact van je eigen taalgebruik was een eye-opener voor veel deelnemers. Het dialoogcentrum van Nes Ammim wil deze zomer dergelijke cursussen ook organiseren voor de Joods/Palestijnse gespreksgroepen die er komen.
En ze leefden nog...
Daarna was de koek echt op en hebben we met z’n tweeën een week ziek in bed gelegen. Tenminste, als we niet klappertandend van de koorts over straat tolden om de kinderen te brengen en te halen, en ons afvroegen hoe andere gelijktijdig gevelde ouders dat doen. Het huis was een bende, dus je snapt hoe blij we waren met de gratis huishoudelijke hulp die we kregen in de vorm van een mierenkolonie die alle kruimels op & onder de tafel wegwerkte en zelfs kleverige limonadeglazen perfect schoon kreeg. Inmiddels zijn we weer op de been, precies op tijd voor de Nederlandse groepen die komende week onder onze bezielende leiding de Redeemer Church en het Bible College willen bezoeken. Maar helaas nèt te laat om gisteren taarten te kunnen bakken voor de Summer Fair van de Anglican School of ons daar voor het goede doel met natte sponzen te laten bekogelen!
