Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Een reis vol ontmoetingen!

Matthijs, Griet, Wim, Els en Leo zijn op zondag afgereisd naar Guntur in de staat Andra Pradesh om CARDS te bezoeken. De andere groep reisde op dinsdag achter hen aan om nog een gedeelte van het programma samen mee te maken. Griet deelt in de blog haar ervaringen.

We worden op zondagochtend opgehaald door Yesuratnam, de programmacoördinator van CARDS. We reizen van Hyderabad naar Guntur, een afstand van 300 km. We zullen hier uiteindelijk de hele dag over doen. Onderweg bezoeken we een gehandicaptenschool, waar een deel van de leerlingen intern was. Zij ontvingen ons in zondagse jurken. Een kleurige frisse school, heel verschillende handicaps en vindingrijke eenvoudige leermiddelen. Eén leerkracht op 8 kinderen ongeveer. We krijgen hier een heerlijke lunch aangeboden en we zijn blij dat we in de koelte van het gebouw zitten. Het is warm.

Kalksteen

We vervolgen onze weg naar de regio van de kalksteenovens. Arbeidsmigranten komen met het hele gezin om hier te werken. Van 3 uur ’s nachts tot 2 uur na de middag worden er kalksteen en kolen gestapeld in de torens. Daarna wordt het vuur aangestoken om de kalkpoeder eruit te halen. De migranten spreken niet het telouglou van deze streek. De kinderen kunnen dus niet hier naar school, maar ze kunnen meewerken. Het hele gebied hangt in een dikke grijze mist. Aan de rand van het terrein staan simpele huisjes zonder raam. We mochten bij iemand binnenkijken: slaapplaats, een plank als bergplaats en een kookgat. Toen ik een foto wilde maken verdrongen zich zoveel kinderen voor de camera, dat ik geen huisje op beeld heb. Alleen maar opgewonden kindergezichtjes. De school van CARDS naast het fabrieksterrein, the Childrens Rights Advocacy Center, is er juist om deze kinderen naar school te kunnen laten gaan. Tegen het donker trokken we verder naar Guntur.

Een leven zonder CARDS

Op dinsdagochtend rijden we naar het bakstenen gebied aan de rivier om te zien hoe het kinderleven zonder CARDS is. Onderweg blijf je je verbazen over het verkeer. Vooral in stedelijke gebieden. Alles krioelt er door elkaar. Tegenliggers komen frontaal op elkaar af. Er rijden heel veel tuk-tuks met soms 12 mensen erin en vrachtwagens met een hele brede en hoge lading hooi. Tussendoor gaan de fietsers, voetgangers, koeien en nog een zieke hond. En geen botsing, geen deuk. Ze geven elkaar gewoon de ruimte, remmen af, gaan een stukje terug. Er is geen agressie te zien! Ik vond het ongelooflijk spannend om voorin naast de chauffeur te zitten.

We komen bij de baksteenvelden. Met de hand worden klei, zand, kaf en water gemengd. De ingedikte brei wordt in kruiwagentjes geschept en naar het vak gebracht waar de familie bezig is de klei in mallen te doen. Kinderen hebben de vakken getekend met het rijstkaf. Er wordt per familie stukloon afgerekend. De kinderen zetten de stenen op de kant, werken afwijkende vormen bij en als de stenen stevig genoeg zijn worden ze gestapeld tot een piramide om er een vuur in te stoken. Het is seizoenswerk voor enkele maanden in de droge tijd. Achter op het veld zijn hutjes gebouwd van baksteen met een dak van palmbladeren. Dat isoleert lekker en het was redelijk koel binnen. Het is er wel donker, ik zie wat kookspullen maar verder is er weinig te onderscheiden. Vier baldadige kinderen liepen achter ons aan om Mary, de directrice, een beetje na te doen en giechelden om haar adviezen. Later zag ik Suppria, een van de onderwijzeressen, buiten op een kleedje op de grond met dezelfde 4 kinderen. Ze luisteren aandachtig naar haar. Ze stelde steeds vragen waar de kinderen ernstig op antwoordden. Later kwamen de 4 kinderen zich trots showen met gevlochten en gekamd haar en gewassen gezichten. Een magisch moment, wonderlijk, die ommekeer door de aandacht van Suppria. Prachtig, zo fier. Ze kregen nog een gezonde banaan en een zoete aardappel als voorbeeld van gezond eten.

Een plek voor iedereen?

We rijden verder naar de kust en roken de drogende visjes die op het veld lagen. Sprotjes formaat. Vrouwen waren aan het uitzoeken en sorteren. Verderop rekken waarop gespleten aal hing te drogen. Fraaie erfafscheidingen van gedroogde palmbladeren. Op de visafslag waaide een lekker windje. We zagen de vissersbootjes van de reder en de veel kleinere privé vissersbootjes. We maakten een tochtje tot de branding en weer terug. In dit gebied heeft de tsunami van 2004 huisgehouden. Het is kaal en heeft lage begroeiing. We bezochten een wijk met eenvoudige huisjes die destijds met geld van Kerk in Actie door CARDS gerealiseerd zijn. Langs de weg zagen we graven, deze zijn van Dalits. Hindu’s worden gecremeerd. Dalits zijn vaak christen en willen hun doden begraven. Maar er wordt geen andere grond beschikbaar gesteld dan de strook langs de weg die moet verdwijnen als de weg verbreed wordt. Een voorbeeld van hoe er tegen Dalits aangekeken wordt.

Gezondheid en Bala Bata’s

Een gezondheidscentrum bezoeken we, zo simpel maar zo basaal: handen wassen na de w.c. en voor het eten. We krijgen uitleg over waar je ziek van kan worden. Er is een verloskundige en een algemene gezondheidswerker. We zien een groentetuintjesproject en we bezoeken verschillende Bala Bata’s. Dat is naschoolse opvang voor Dalits en kinderen van werkende ouders. Ze zingen, dansen en leren allerlei vaardigheden die hun ouders nooit leerden, maar waarmee ze zelfverzekerd de maatschappij kunnen binnen treden. Bij iedere volgende Bala Bata worden we weer met bloemenkransen ontvangen en toegezongen. Want wij vertegenwoordigen Kerk in Actie. We voelen ons toch wat ongemakkelijk op deze “Maximamomentjes” als we weer toegejuicht op de klaargezette stoelen plaatsnemen. De oplossing vinden we in het omdraaien. Wij gaan het initiatief nemen: We spelen een eenvoudig spel waarbij er een lange slinger gevormd wordt en we studeren een canon in. Zo ontstaat er een spontane sfeer. Onder de indruk gaan we terug naar ons hotel. De andere helft voegt zich bij ons. Een fijn weerzien, een kakafonie van verhalen.

Lees hier het vervolg op deze blog.

Ook op reis met Kerk in Actie? Kijk hier voor de mogelijkheden.

 

De foto's zijn gemaakt door Angela Baas: www.angelabaasphotography.com

Over dit project

Geen plaats voor een kind. Dat is in India aan de orde van de dag. Duizenden kinderen van Dalits worden gediscrimineerd en buitengesloten. Hierdoor blijven hele gezinnen hangen in de armoede waaraan ze zo graag zouden willen ontsnappen.
Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project

Blijf op de hoogte van Onderwijs geeft kansarme kinderen toekomst