Mama Rose overleefde de genocide in Rwanda
Tijdens de genocide in Rwanda in 1994 verschool Rose Mukankaka zich met haar man en tien kinderen honderd dagen lang in huis. “We waren doodsbang. We baden voortdurend of God ons wilde beschermen. Ik zei tegen God dat ik Hem voortaan zou dienen, als Hij de genocide zou stoppen en ons weer veilig buiten zou brengen” Rose overleefde met haar gezin op wonderbaarlijke wijze.
"Tijdens de genocide verstopte ik me samen met mijn man en acht kinderen en twee geadopteerde kinderen in ons huis. We sloten de deur zodat niemand naar binnen zou komen. Het was lastig om met tien kinderen te schuilen. Maar de kinderen waren stil en bang, omdat ze wisten dat er buiten mensen vermoord werden. Niet ver hier vandaag zagen we de huizen in brand staan. Ik denk dat God mijn kinderen de kracht heeft gegeven om rustig te blijven."
Een wonder
Toen kwam de dag dat er soldaten aan de deur kwamen. "Ze zeiden: iedereen die binnen is moet naar buiten komen en zijn identiteitsbewijs laten zien. Ze zagen dat er Tutsi in onze papieren stond. Ik vroeg: waar nemen jullie ons mee naar toe? Een soldaat zei: Waar je hoort. Je graf. De man van Rose zei: ik ben pastor. Laat ons eerst bidden en daarna mag je ons meenemen. De soldaten vonden dat goed. Nog voordat we aan het bidden waren, zei één van de soldaten: 'Blijf maar binnen en sluit de deuren. Wij gaan verder. Dat was een enorm wonder".
Zo overleefde Rose met haar eigen gezin. Maar haar familie raakte ze kwijt: “Mijn vader was dominee. Hij woonde met mijn moeder naast de kerk. Mijn ouders zijn tijdens de genocide naar hun kerk gevlucht. Milities sleurden hen de kerk uit en hebben hen vermoord. Zelfs in de kerk waren mensen niet veilig. Mijn broers werden op hetzelfde moment vermoord met hun vrouwen en kinderen.”
Haar belofte om God te dienen
Na de genocide herinnerde Rose zich voortdurend haar belofte aan God, maar ze had geen idee wát ze precies kon gaan doen. Ze bedacht: “Als ik op als volwassene al zo getraumatiseerd ben, hoe moet het dan zijn voor de kinderen die geen ouders meer hebben?” Veel kinderen leefden in die tijd op straat, ook woonden veel kinderen alleen of met broertjes en zusjes in een huis. Hun ouders waren gedood of in de chaos gevlucht naar het buitenland. Rose wilde zich om hen bekommeren. Ze nam ontslag van haar werk als accountant en ging in 1995 aan de slag.
Ze had eigenlijk geen idee wat ze deed in het begin. “Ik had geen uitgewerkt plan, ik wilde alleen de kinderen beschermen.” Een weeshuis oprichten wilde ze niet, ze wilde de kinderen liever een familie bieden. Ze kreeg al snel steun van de overheid, die ook als doel had om de kinderen onder te brengen in gezinnen. Wat begon als een opvang voor veertig weeskinderen in 1995 is inmiddels uitgegroeid tot een netwerk van steun aan 2400 kinderen en hun pleeggezinnen. Inmiddels geen weeskinderen meer vanwege de genocide, maar vanwege de dodelijke ziekte aids.
Bestel gratis boek Mensen van Hoop
Gruwelijke massamoorden, verwoestingen door het hele land en een getraumatiseerde bevolking. Hoe kun je dan ooit verder met elkaar? Na 25 jaar is deze vraag nog steeds actueel in Rwanda. De huiveringwekkende slachting, die op 7 april 1994 begon, duurde 100 dagen en had tussen een half en een miljoen slachtoffers als gevolg. In Mensen van hoop. Christenen in Rwanda leest u hoe de kerk ook in dit land een baken van hoop is en een nieuw begin heeft gemaakt. Bestel gratis het boek Mensen van Hoop. Christenen in Rwanda via www.kerkinactie.nl/mensenvanhoop.
Geef, bid en vast voor een nieuw begin
In de Veertigdagentijd leven we toe naar Pasen, het feest van een nieuw begin. Jezus’ liefde leert ons dat we steeds weer een nieuwe start kunnen maken en Zijn liefde mogen delen met anderen. In deze 40dagentijd zetten we ons in om een nieuw begin te bieden aan onder meer de weeskinderen in Rwanda. Lees meer over de campagne op www.kerkinactie.nl/40dagen.
