De geuren en kleuren van India
Donderdag 21 februari, het is zover. Met 8 mensen uit verschillende kerkelijke gemeenten van de Protestantse kerk reizen we af naar India om verschillende partners van Kerk in Actie te bezoeken. De partners waaronder het Henri Martin Instituut, Sadhana, CARDS en SAVE hebben ons bezoek voorbereid. Met een gezonde spanning beginnen we aan onze reis.
We zijn al een beetje geacclimatiseerd. De warmte, de kleuren en geuren van India zijn in ons getrokken. De indrukken na een korte nacht slaap in het Henri Martin Instituut zijn overweldigend. Al luid toeterend rijden we in een busje met onze gids Mohammed Salahuddin door het krioelende verkeer van Hydrabad. Een rijdt een fietser met dertig dozen op zijn bagagedrager, een scooter met een heel gezin van vijf personen, volle bussen en nog meer tuk tuks. Langs de weg staan kraampjes met torenhoge stapels meloenen en ander exotisch fruit en alles wat je maar kan bedenken. In het oude centrum bekijken we de Charminar, een moskee met vier grote zuilen uit de zestiende eeuw. We drinken er mierzoete thee tussen vriendelijk lachende mensen. Een goed Engels sprekende vrouw in een boerka wil weten waar we vandaan komen. Haar gitzwarte ogen twinkelen en ze vertelt dat ze dokter wil worden. Daarna gaan we verder in het busje naar het Biria Mandis, een witmarmeren Hindoemonument met een schitterend uitzicht over de stad. Het loopt al tegen de avond als we onze laatste bezienswaardigheid bereiken voor vandaag. Het Golgonda Fort, een gigantische ruïne waar we verrast worden met een lichtshow in de zwoele avondlucht. De ogen worden zwaar.
Samenleven
De nachtrust doet wonderen. Een student van het Henri Martin instituut (HMI), waar we de eerste dagen verblijven, leidt ons rond op het terrein en door de verschillende gebouwen. Het instituut is een oase van rust in de chaos van Hyderabad. Langzaam wordt duidelijk waar het HMI voor staat, religie is een feit. Zorgen voor begrip en feitelijke kennis van de wereldgodsdiensten dat moet leiden tot acceptatie en vreedzaam samenleven. We zien dat later op de dag in praktijk gebracht in het Human Shani Community Centre in een buurt met een moskee en een Hindoe tempel. Dit is een van de 5 sociale projecten die het instituut heeft opgezet. Kansarme kinderen van verschillende religies krijgen daar les en leren vaardigheden. Ze leren vooral ‘samen’ te leven. Het wordt een feest van ontmoeting. Dat is ook wat de bevlogen directeur van het HMI voor ogen staat, zo legt hij later die middag uit.
Oudste kerk
Een nieuwe dag. We zwaaien Matthijs, Wim, Els, Leo en Griet uit. Zij gaan vandaag al naar Guntur. Wij, Teake, Franskje, Ria, Jaap Jan en Hanneke zullen hen over twee dagen achterna reizen.
Op deze zondag gaan we naar de oudste kerk van Azië in Medak. Wederom een andere wereld. Voor veel Indiërs is dit een dagje uit met de hele familie. Gehurkt op de grond gaan we met twintig mensen eten. Ook hier zijn we een bezienswaardigheid. Mensen willen met hun kinderen en ons op de foto. Er vinden verschillende rituelen plaats rondom de kerk. In de kerk is een dienst. Moslims, Hindoes en Christenen lopen ongeschoeid naar binnen en wie wil krijgt de zegen van de priester.
Dorpscomités
Met de bevlogen president Chikku Murali Mohan van de organisatie Sadhana gaan we naar het dorp Moosapet. Deze oud studentenleider, mensenrechtenactivist en idealist is een inspirerend man. Hij heeft deze organisatie opgezet. In de nieuwe staat Telanga (2014) heeft hij gezorgd voor dorpscomités die gezamenlijk problemen aanpakken als kindhuwelijken, kinderarbeid en die er voor zorgen dat kinderen van het platteland naar school gaan. Het gaat stapje voor stapje en nu is er ook steun van de overheid. Feit is dat Sadhana nu 49 ‘gemeenten’ als ‘kinderarbeidvrije’ zones kan waarmerken. Een lang en indrukwekkend verhaal.
Feest
Een dag later kunnen we het zien en beleven. We bereiken het dorpje Pillutla Thanda over stoffige zandwegen. Er staat een feesttent opgesteld en we worden ontvangen alsof we de koninklijke familie zijn. Tientallen meisjes in schitterende gewaden bieden ons bloemen aan en we krijgen een stip op het voorhoofd. We dansen en zingen en we worden zelfs onderscheiden. Het is mooi om te horen hoe een meisje van 16 trots vertelt dat ze met steun van Sadhana haar vader heeft kunnen overtuigen om niet te hoeven trouwen met de man die hij had aangewezen. De tiener is zelfverzekerd. “Zelfbewustzijn en ontwikkeling daar doen we het voor’’, zegt Murali, die het hele feest tevreden gadeslaat. We komen nog tweehonderd keer op de foto tussen lachende en blije mensen. Wij zijn blij met hen.
Lees hier het vervolg op deze blog.
Ook op reis met Kerk in Actie? Kijk hier voor meer informatie.
De foto's zijn gemaakt door Angela Baas
