Goudse Sint-Jan voor even de grootste eetkamer van Nederland

De Goudse Sint-Janskerk fungeerde vorige maand als de ‘grootste eetkamer van Nederland’ voor een doelgroep die er nooit eerder op deze manier kwam: vluchtelingen en statushouders. Leden van meerdere kerken uit de stad en mensen van sportclubs en andere verenigingen of instellingen brachten vrienden en bekenden mee naar de zogeheten Tafels van Hoop, een initiatief van Kerk in Actie.

De Sint-Jansgemeente zette de deuren van het kerkgebouw gastvrij open om de bezoekers te laten weten dat ze hier welkom zijn en hen te helpen zich in Nederland thuis te voelen.

Couscous en Peruaanse hapjes
Al om 15.30 uur zijn de organisatoren van het diaconaal cluster Kerk & Vluchteling in het koorgedeelte van de kerk bezig om mooie, lange tafels op te bouwen. Ruim voor de aanvangstijd druppelen er gemeenteleden en gasten binnen. Diverse mensen uit kerkelijk Gouda hebben een smakelijk gerecht meegebracht. Het begint lekker te ruiken. Tot de aanwezigen behoort onder meer de voormalig voorzitter van de Goudse Raad van Kerken, een dame die zich al jaren inzet voor interculturele en interreligieuze activiteiten. De International Christian Fellowship (ICF) Gouda en de migrantengemeente ICU worden vertegenwoordigd door kerkenraadsleden, bezoekers van de zondagse diensten en een dominee. Bij navraag blijken de vluchtelingen en statushouders niet alleen uit Gouda te komen, maar bijvoorbeeld ook uit Schoonhoven. Voetbalmaatjes, taalmaatjes en vrijwilligers van allerlei andere organisaties hebben hen meegebracht: volwassenen, kinderen, christenen, moslims en wie ook maar wilde komen. Ongeveer zestig personen uit verschillende landen zijn aanwezig, inclusief gastheren en gastvrouwen. Op goed geluk neem ik plaats naast iemand uit Zuid-Amerika. Tot mijn verrassing stelt hij in het Nederlands geïnteresseerde vragen over het Erasmusglas, een Gouds Glas van recente datum. Hij is getrouwd met een Nederlandse en kan zich prima uitdrukken. Zijn vrouw begeleidt vanuit haar werk een dame uit zuidoost Afrika. Beiden zitten ook aan onze tafel. Onder het genot van couscous, Peruaanse aardappelhapjes en rijst met kip en zoetzure saus wisselen we in het Engels en Frans ervaringen uit. 

Lachspieren
Overal in de zaal worden geanimeerde gesprekken gevoerd. Deze gaan soms over het geloof, vaker over het leven in een ander land of de waarde van saamhorigheid. Aan een van de tafels zit een Nederlandse aanstekelijk te lachen. Zij vertelt een grappig voorval over haar moeder. ‘Waar heeft ze het precies over?’, vragen tafelgenoten. Met handen en voeten probeert ze het uit te leggen. Of de betrokkenen het begrijpen, is de vraag. De sfeer wordt er echter des te beter door. Ook het verhaal van een andere dame werkt op de lachspieren. Zij had ’s morgens een grote pan tomatensoep gemaakt en was bij de halal-slager geweest voor gehakt. Haar man stuurde ze er nog even op uit om Turks brood te halen. Hij belde haar bij de banketbakker aan de Lange Tiendeweg vandaan: ‘Hier hebben ze taart en stroopwafels, maar niet wat jij zoekt.’ Haar antwoord: ‘O help, dan heb ik de verkeerde straatnaam tegen je gezegd. Je moet bij de Turkse bakker aan de Lange Groenendaal zijn!’

Verdriet en dankbaarheid
Drie Nederlandse jonge meiden hebben elk wat lekkers meegebracht. Samen zijn ze met bezoekers in gesprek. Enthousiast vertellen ze wat ze hebben gemaakt en waarom. ‘Op onze LEV-kring (LEV staat voor Leren, Eten en Vieren) volgen we het Focus-traject van de IZB. Dat gaat over christen-zijn in de samenleving. Een opdracht hierbij is een bijdrage te leveren aan een diaconaal project. De Tafels van Hoop in de Sint Jan spreken ons aan, omdat we hier iets kunnen betekenen voor de vluchtelingen in de stad.’
Bij een van de internationale gemeentes is men zichtbaar dankbaar dat binnenkort een tweede predikant in deeltijd ondersteunende activiteiten gaat verrichten. ‘Extra ondersteuning bij de geloofsinburgering van de migranten is hard nodig’, wordt daarover gezegd. ‘Het is echt pionierswerk en zoeken naar manieren om ondanks taalbarrières goed te communiceren.’
Er worden ook verdrietige verhalen gedeeld: over de schrijnende situatie in iemands land van herkomst, over een scheiding die in Nederland plaatsvond en het leven nog ingewikkelder heeft gemaakt. Een Belgische mevrouw die al jaren in Nederland woont, omschrijft wat er in Nederland anders is dan in België. ‘Onderschat niet hoeveel cultuurverschillen er tussen buurlanden zijn’, waarschuwt ze. ‘Hoe moeilijk moet het dan zijn om hier te aarden wanneer je uit een ander deel van de wereld komt.’

Gouden straten
Als we in de rij staan voor het toetje, wijst iemand op de glimmende vloer van de koorkerk. ‘Die lijkt wel van goud. Een voorproefje van de gouden straten in het Nieuwe Jeruzalem?’ We zijn ervan overtuigd dat ook daar mensen van allerlei nationaliteiten samen van een bijzondere maaltijd zullen genieten. Na de koffie en thee gaat ieder zijns weegs. ‘Dank voor de gezelligheid en de gastvrijheid’, ‘Zeker voor herhaling vatbaar!’, roepen de gasten. Een van hen zegt met de bus naar huis te gaan: ‘Ik heb wel fietsles, maar vind het nog te gevaarlijk om alleen door Gouda te rijden.’ Hopelijk heeft zij deze voor Nederlanders zo vertrouwde manier van zich verplaatsen een volgende keer onder de knie. 

Tekst: Rieke de Kool, lid Sint-Jansgemeente Gouda