Groeten vanaf de grens: mijn allerlaatste blog
Ken je dat, iets voor je uitschuiven? Omdat je teveel aan je hoofd hebt, omdat je er een beetje tegenop ziet, omdat je… en vul maar in.
Ik schoof het schrijven van mijn laatste blog een beetje voor me uit, omdat we bij aankomst in Nederland heel veel aan ons hoofd hadden. We hadden net afscheid genomen van de familie en de kerk in Indonesië, ons hart nog helemaal vol hiervan, maar we moesten hier gelijk weer aan de slag: inschrijven bij de gemeente, bij de IND langs, verzekeringen regelen, een leenauto ophalen, een auto kopen, een terugkomdienst, wennen aan het koude weer (voor het eerst sneeuw!), kennismaken met mijn nieuwe werkplek, afrondende gesprekken, verhuizen, enz. Tegelijkertijd zag ik er ook een beetje tegenop: mijn laatste blog! Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn.
We zijn alweer meer dan 2 maanden in Nederland. We hebben eerst tijdelijk in Elst (Utrecht) gewoond, in een heel fijn gemeubileerd huis, met handdoeken, beddengoed en al. Daar konden we een beetje bijkomen en beginnen met “regelen”. En het bos om de hoek was af en toe een welkome en ontspannen afleiding.
De terugkomdienst in Zoetermeer op 17 februari jl. was een bijzondere dienst waarin het afscheid werd ingezet. De ZWO commissie had alles goed geregeld: inclusief een Indonesische maaltijd! Er klonken warme woorden van Kerk in Actie en van de gemeenten die betrokken zijn geweest bij de GKSBS, Yabima en mijn uitzending. Deze dag was voor ons een hoogtepunt.
Ik wil bij deze iedereen bedanken die mijn werk de afgelopen 7 jaren heeft gesteund. Bedankt voor jullie mailtjes, berichtjes, gebed, financiële ondersteuning, het lezen van mijn blogs, enz. Het klinkt overdreven, maar toch had ik het zonder jullie niet gered. Het was voor mij heel waardevol, vooral op de moeilijke tijden tijdens mijn uitzending, dat ik gesteund werd vanuit Nederland. Niet alleen door familie en vrienden, maar ook door de kerk, door jullie. Terima kasih banyak. Heel erg bedankt!
Hoe nu verder? Ik ben op 31 maart jl. bevestigd als predikant van de Protestantse Gemeente ’s Heerenberg-Zeddam (Achterhoek). Nog zo’n hoogtepunt. Wederom een bijzondere kerkdienst, met daarna een warm welkom door de schutterij en fanfare. Ik ga hier fulltime aan de slag en mag 0,3 fte daarvan gebruiken voor diaconale werkzaamheden. Op deze manier blijf ik me diaconaal inzetten. We wonen in een hele mooi pastorie in een prachtige bosrijke omgeving aan de grens met Duitsland.
Met de rest van mijn gezin gaat het ook goed: Bram gaat elke dag naar school, Joren twee ochtenden naar de peuteropvang en Karel heeft vandaag zijn eerste cursusdag Nederlands (NT2). Kortom: we raken steeds meer ingeburgerd, maar zoals ik al in mijn vorige blog schreef, zullen we ons altijd op de drempel van Nederland en Indonesië bevinden. We hebben Indonesië niet achtergelaten. Indonesië is onderdeel van ons leven, ook hier in Nederland. Wat dat betreft wonen we niet alleen hier in de Achterhoek aan de grens, maar blijven we “grensgangers” ons hele leven lang.
Groeten vanaf de grens! Ga met God en Hij zal met je zijn!