Dankzij MCA zien eenzame jongeren eenzame ouderen, en zijn beiden een beetje minder alleen
Door de economische situatie zien veel mensen in Moldavië geen andere mogelijkheid dan voor korte of langere tijd in het buitenland te gaan werken. Dat betekent dat veel kinderen en ouderen alleen achterblijven. Hoewel kerken maar weinig geld en vrijwilligers hebben, willen zij er voor deze kinderen en ouderen zijn. De organisatie Moldovan Christian Aid (MCA), partner van Kerk in Actie, ondersteunt kerkelijke gemeenten bij hun diaconale initiatieven. MCA traint bijvoorbeeld jongeren zodat zij hulp kunnen geven aan ouderen.
“Het programma heeft mij veranderd. Tot dan toe had ik niet buiten de kerk gekeken. Ik dacht dat alles daarbinnen het belangrijkste was. Toen realiseerde ik me dat ik naar mensen moet luisteren en wat zij nodig hebben, dat ik naar buiten moest. Dat veranderde alles!” Priester Ghennadi Dascals toch al warme ogen gaan stralen. “Hij is echt veranderd” zegt Helena van 76 lachend, “ Hij is jong, maar een goede herder.”
Jongeren activeren
Onder de bezielende leiding van Lilia, startte Moldovan Christian Aid (MCA) 5 jaar geleden met een programma in 10 dorpen rond Edinet, zo’n 4 uur rijden van de hoofdstad Chisinau. De bedoeling van het programma was om de kerken een meer diaconale rol te leren spelen. Om te kijken over de muren van de kerk heen. “Ik was nieuwsgierig naar de eerste training van MCA,” zegt Ghennadi, “ik wist helemaal niet wat het was. Maar wat ik daar leerde veranderde alles. Ik ging anders preken en anders doen. Als eerste wilde ik de jongeren activeren om iets voor ouderen te doen. Dat is voor allebei goed: Veel jongeren zijn ook eenzaam, omdat hun ouders in het buitenland zitten Dat stuitte eerst best op weerstand: Waarom zou dat nodig zijn? En als je iets met jongeren gaat doen, dat kan toch niet serieus zijn?” Maar hij begon toch. En de jongeren vonden het geweldig.
“Ik wil iets doen! Ik voel me beter als mensen om me heen gelukkig zijn. Mijn broer deed het ook.” Segio (17) is al lang vrijwilliger en geniet ervan. Als we later op bezoek zijn bij Maria (69) zie je dat ook. Ze genieten van elkaars aandacht.
Levenslessen
Er is een vernuftig systeem opgezet waarin jongeren vrijwilliger zijn bij hulpbehoevende ouderen, waarbij eenzame ouderen hulp bieden aan mensen die meer hulp nodig hebben dan zij en waarbij jongeren een plek hebben waar ze kunnen praten en levenslessen meekrijgen die ze anders door het ontbreken van ouders nooit zouden krijgen en waarbij de eenzaamheid van ouderen definitief doorbroken wordt.
Bijvoorbeeld van Anton. Hij woonde in het dorp, maar niemand wist of hij eigenlijk nog leefde. Na de oproep van de priester gingen mensen bij hem op bezoek. Hij is schizofreen, en was sterk vervuild. Het dorp kwam in actie en een aantal mannen hielp hem de eerste maanden. Hij kon agressief zijn. Daarna kwam Helena in actie, die vlakbij woont. Ze is 76. “Ik woonde al 38 jaar alleen, en ik was eenzaam. Doordat dit programma werd gestart werd ik onderdeel van een groep.” Omdat Helena zelf niet genoeg inkomen heeft om van te leven, werd bedacht dat zij voedsel en huishoudelijke artikelen kreeg voor zichzelf en voor Anton, en dat zij ging koken. En zo geschiedde. Daarmee hebben ze nu allebei te eten. Ze worden geholpen door twee jonge en een volwassen vrijwilliger. Dat er jongeren kwamen was allesveranderend voor Anton die moeilijk kan communiceren. “ Voor het eerst in lange tijd lachte hij weer!”
Liefdesrevolutie
Varatic is een rustig gemoedelijk dorp. Zo lijkt het. De realiteit is dat het halve dorp leeg staat. Allemaal mensen die vertrokken zijn naar het buitenland. In de hoop op een beter salaris en een betere toekomst. ”In mijn straat woont bijna niemand,” vertelt Vlada van 17, “behalve een alcoholist en mensen die ik niet ken, de rest is allemaal vertrokken.” Vlada woont met haar broer bij oma, omdat haar ouders steeds in het buitenland zitten. Ze waren nu twee weken hier, maar zondag vertrekken ze weer naar Ierland. “ Als ze weg zijn, ben ik heel verdrietig. Zeker ook omdat niemand dicht bij woont waar ik mee kan praten.” Gelukkig heeft ze door de vrijwilligersactiviteiten wel heel veel mooie contacten verderop in het dorp.
Martin en ik zijn onder de indruk. In dit dorp heeft zich een soort liefdesrevolutie voltrokken, waardoor mensen weer naar elkaar omzien. Het mooiste is dat iedereen iedereen helpt. Iedereen heeft iets bij te dragen: Levenslessen, Engelse les, aandacht, eten koken, water halen bij de pomp, een knuffel. En geknuffeld wordt er. Dikke klapzoenen krijg ik van allemaal oude dames die hulp krijgen en levenskunst uitdelen. Wat verschrikkelijk mooi. Je zou het liefst heel veel mensen uit Nederland hier op les sturen. Doe eens lief wordt hier: deel wat je kunt en je ontvangt heel veel onverwachts.
Het echte werk
“Wat ik niet van te voren had voorzien, is dat dit programma zo belangrijk zou worden voor de jongeren, ook voor hun eigen leven.” Aan het einde van ons bezoek is de priester helemaal losgekomen en is duidelijk gelukkig met alles wat er hier veranderd is. Meer dan terecht.
Wij kunnen er niet over uit. En dat terwijl Martin tussen de middag een heuse onderscheiding heeft gekregen uit handen van de bisschop, die Kerk in Actie en Martin uitbundig bedankt. Voor ons altijd een wat wonderlijk moment, wij doen niet veel meer dan makelaar zijn tussen twee werelden. Het echte werk wordt hier gedaan en in de gemeenten in Nederland. Maar een oprecht teken van verbondenheid is wel heel mooi.
