Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Jongeren én ouderen helpen en helen elkaar

Door de economische situatie vertrekken veel Moldaviërs naar het buitenland om daar te gaan werken. Kinderen en ouderen blijven alleen achter. Hoewel kerken maar weinig geld en vrijwilligers hebben, willen zij er voor deze kinderen en ouderen zijn. De organisatie Moldovan Christian Aid (MCA), partner van Kerk in Actie, ondersteunt kerkelijke gemeenten bij hun diaconale initiatieven. Kerk in Actie medewerker Elise Kant was in Moldavië en zag met eigen ogen hoe jongeren en ouderen elkaar helpen en bemoedigen.

“Jij komt uit Nederland, kun je dan mijn zus de groeten doen?” “ Dat is goed, wat is telefoonnummer of adres?” “ Dat weet ik niet, ik schrijf wel even haar naam voor je op, dan vind je haar wel”. Een hele lieve mevrouw spreekt me aan in de orthodoxe kerk waar we net met veel enthousiasme zijn ontvangen. Priester Ghennadi heeft duidelijk zin in deze dag, die voor hem al vroeg begonnen is met een kerkdienst ter ere van een orthodoxe feestdag. Welke is me niet helemaal duidelijk, maar vanmiddag zal een icoon worden gebracht die drie dagen in het dorp zal blijven en dan weer verder trekt.

Nieuwe vrienden
We volgen vandaag Vlada. Vlada is 15, haar ouders wonen steeds in andere landen en zij logeert bij haar oma. In haar straat wonen alleen hele oude mensen of de huizen staan leeg. Dat haar ouders steeds weg zijn, maakt haar heel verdrietig. Dat ze via het programma in Varazic allemaal nieuwe vrienden heeft gemaakt, helpt. Dat die vrienden het goed hebben met elkaar zien we vandaag. Met vier jongeren lopen we over de begraafplaats, op een heuvel, dat is de kortste weg, naar het huis van Maria. Vlada en Serge, een andere vrijwilliger, gaan eten brengen dat door de vrouwen van de kerk is gekookt. Maria is opgetogen door het bezoek van de jongeren met in hun kielzog een cameraman, een fotograaf en de man van de drone. Ik krijg een dikke knuffel en eigenlijk moet ik meteen met haar het eten opeten vindt ze, maar daar is het natuurlijk niet voor.

Zo’n camera voor je neus is ook spannend. Als we Maria interviewen, wil ze eigenlijk vooral heel vaak dank je wel zeggen, aan de priester, aan de volunteeri, aan donna Elisa, donna Lilia, de fotografen, Ze slaat er kruisen bij en lacht breed. Alleen krijgt de microfoon onder haar jurk bij elk kruis een tik en schrikt filmer Dirk iedere keer op van de dreunen in zijn oren door zijn koptelefoon. Het verhaal van Maria is droevig en mooi tegelijk. Ze was getrouwd en had twee zonen. Eén stierf acht jaar geleden in Moskou en is later in zijn geboortedorp begraven, de andere is een jaar geleden overleden. Haar man is al heel lang dood. Andere familie is er niet of zeker niet in de buurt. Maar door het project heeft ze veel aanloop. De jongeren lopen ook gewoon tussendoor bij haar aan naast hun klussen als water halen uit de pomp, zorgen voor hout, zorgen voor de was en schoonmaken. Ze is daar zo blij mee.

Elkaar helen en helpen
Het project heeft ook als gevolg dat anderen die eerst niet betrokken waren, mee gingen doen. Elena is een statige dame van 78 die Engelse les geeft. “Ik wil ze niet alleen maar Engels leren, maar ook waarden en met ze praten over alles wat ze bezighoudt.” Dat doet ze ook, een gesprek over de generaties heen. Wie kan betalen, moet betalen voor de Engelse les, maar wie dat niet kan is ook welkom en mag gratis.

Het is nog net zo indrukwekkend als vorige week. Mensen die elkaar helen en helpen. “Door dit project heb ik vrienden gevonden en ben ik minder verdrietig en veel minder alleen,” zegt Vlada.

Meest indrukwekkend is vandaag misschien wel Lilia, de directeur van MCA. Doordat de afgelopen jaren veel donoren uit Moldavië zijn vertrokken, is haar organisatie kleiner geworden, maar ze geeft niet op. Ze gelooft in de kracht van mensen en van kerken die klein beginnen. “Het is zo mooi dat er onverwachte effecten zijn. Jongeren die geholpen worden, niet alleen ouderen. Dat het hele dorp gaat meedoen. Dat andere dorpen komen kijken om te leren hoe het moet, dit willen ze ook. Dat er samenwerking komt tussen dorpen.”

Gewend om nederig te zijn
Dat is nog veel bijzonderder dan je denkt. Moldavië is een voor ons soms onbegrijpelijk land. Gevormd door eeuwenlange buitenlandse besturen is er een soort gelatenheid. Zo is het hier. Beter wordt het niet. Wil je het beter hebben, dan moet je in een ander land gaan wonen. We hebben geen kokend bloed, zegt iemand tegen me. Daarom komen we niet in opstand. We zijn het gewend om nederig te zijn, en niet gewend om te vragen of te nemen. We hebben geen imperialistisch bloed zoals jullie die de wereld gingen veroveren.

Opstaan tegen wat het leeglopende platteland in de greep houden, dat is waar Lilia dag en nacht mee bezig is. In dit dorp waar nog ongeveer de helft van de mensen woont vergeleken met een jaar geleden, en in andere dorpen. Het is zo´n plek waar ik droom van relaties tussen kerken hier en kerken daar. Om van elkaar te leren, elkaar te ondersteunen. En ik weet zeker dat de kerken in Nederland hier het meeste leren en vooral ongelofelijk geïnspireerd weer naar huis gaan. Dat ga ik in ieder geval straks ook!

 

Over dit project

Door de economische situatie werken veel inwoners van Moldavië in het buitenland. Ouderen en kinderen blijven alleen achter. Moldovan Christian Aid (MCA) ondersteunt kerkelijke gemeenten om er voor deze kwetsbare mensen te kunnen zijn en helpt voorgangers bij hun diaconale initiatieven.
Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project

Blijf op de hoogte van Kerk helpt kwetsbare mensen