Rose heeft weer grip op haar leven
De jarenlange burgeroorlog, het huishoudelijk geweld, de armoede en de droogte maken het leven in een Noord-Oegandees dorp zwaar. Vrouwen nemen meestal een ondergeschikte positie in, terwijl er veel op hun schouders rust: de zorg voor hun kinderen, hun man, het gezinsinkomen en de huishouding. De Mothers' Union is het vrouwennetwerk van de Orthodoxe Kerk, die hier verandering in brengt, bijvoorbeeld in het leven van Rose.
Rose zorgt voor twaalf kinderen
Rose zorgt voor twaalf kinderen (zowel eigen als stiefkinderen). Ze staat er alleen voor sinds haar man in 2008 overleed. Maar ook tijdens zijn leven hielp hij niet mee met de zorg en opvoeding van de kinderen. Het leven van een moeder is hard in Oeganda. Rose vertelt: “Ik sta ‘s morgens om 5 uur op om water te halen en te koken. Ik zorg dat de kinderen te eten krijgen en op tijd naar school gaan. Dan ga ik hout verzamelen, het erf vegen, het vee verzorgen en vervolgens naar de markt om eten te kopen en zelfgemaakte spullen te verkopen”.
Spaargroep en cursussen
Rose is voorzitter van de vrouwengroep in haar dorp, die in 2006 is opgericht, zodat de vrouwen samen kunnen zorgen voor meer inkomsten. En samen het leven van hun kinderen verbeteren. Regelmatig komen de leden van de vrouwengroep bij elkaar voor een cursus van de Mothers’ Union. Ze leren lezen, rekenen of schrijven, maar ook hoe ze als man en vrouw met elkaar omgaan. Zij vormen ook een spaargroep. Iedere keer als ze iets verkopen op de markt of langs de weg, gaat een klein bedrag in deze gezamenlijke pot. Het bedrag dat ze sparen gebruikt één van de leden om beurten gebruiken om voor hun gezin te zorgen, schoolgeld voor hun kinderen te betalen, vee te kopen en materialen om nieuwe sieraden te maken.
Samen in actie komen
Na jaren van oorlog, huiselijk geweld en ziekte door hiv/aids brengen dit soort succesvolle activiteiten weer hoop. Het helpt deze moeders om een actievere rol te spelen in hun gezin, kerk en dorp. Rose legt uit. “We doen nu meer dingen samen, zoals naar de kerk gaan en armbanden en kettingen maken. En ik neem nu mijn eigen beslissingen”.
Dank voor uw steun waardoor Oegandese vrouwen zoals Rose nu krachtiger en actiever zijn, en weer kans zien om hun eigen ontwikkeling en dat van hun gezin te verbeteren.
(Met dank aan Marjet de Haan en Martin Koster, die in het dorp van Rose logeerden)
