Waar ek jy word
Als ik de afslag richting de township neem, komen de rookwalmen van tientallen braaien me tegemoet. Golfplaten krotten, honden, mensen, chaos alom.
Het is zaterdagochtend en een drukte van belang. Niemand kijkt speciaal naar die witte vrouw alleen in haar auto. Ik ben op weg naar de kerk in Khayelitsha voor de vierde 'barmhartige Samaritaan sessie' met onze jongeren.
Het kerkgebouw blijkt tot de nok gevuld met kinderen. Dubbele boeking. Geen probleem, we passen er wel met twee groepen in. Met op de achtergrond het gegil van de kinderen praten we over wie onze naaste is. We kijken kritisch naar ons eigen leven en handelen.
In een omgeving van grote armoede, werkloosheid, geweld en criminaliteit besluiten we dat het leven complex en niet in regeltjes te vangen is. Maar dat we meer lief zouden moeten hebben. We eten onze lunch, een broodje hamburger, aan de avondmaalstafel.
Aan het eind van de middag rijd ik terug naar huis. Vanuit de drukte van de township, waar honden nog steeds langs de straat schooien, kinderen rondrennen, en mannen zaken doen, rijd ik richting de rust van de Helderberg. Op haar helling de immens grote huizen, al van een afstand te zien.
Het leven in de township steekt schril af bij dit luxe leven, zo'n 20 kilometer verderop. Zittend in de deuropening naar mijn achtertuin overdenk ik de dag. En zoals altijd na een dag als deze voel ik me wat onbestemd. Dat rauwe leven daar lijkt er op een of andere manier toch meer toe te doen.
NB De titel van deze blog is ontleend aan een gedicht van Antjie Krog, 'Waar ek jy word'.
