Moed, energie en visie boeken resultaten in Rwanda

Na twee weken theologielessen geven in Butare, geven Gerard en Auli van 't Spijker nu nog twee weken les in Karongi, op de tweede campus van de protestantse universiteit, daar drie uur rijden vandaan. Ze delen hun ervaringen in dit land waar ze jaren eerder ook al theologielessen gaven. Ze zien hoe er actief aangestuurd wordt op verandering om van Rwandezen één volk te maken. Want de genocide uit 1994 mag nooit meer plaatsvinden.....

Fysieke wederopbouw met moed en visie 

De campus in Karongi ligt dichtbij een knooppunt van twee wegen die van oost naar west en van noord naar zuid lopen. Wat vroeger nog een droevig kruispunt was van niet-verharde wegen, is het nu
een voornaam kruispunt, met fietspaden en trottoirs en straatverlichting die goed functioneert. In de buurt vind je middelbare scholen, een school voor beroepsonderwijs, een gezondheidscentrum, en dus ook de tweede vestiging van de protestantse universiteit. Het is tekenend voor Rwanda. Nadat het land door de genocide volkomen aan de grond zat, is er met veel energie gewerkt aan wederopbouw. Daar spreekt moed en visie uit. Ook een strak geleide, centrale regie.

Dat laatste kwamen we ook deze week weer tegen. Vorig jaar heeft de overheid bepaald, dat je in Rwanda geen predikant meer kunt zijn, als je niet een theologische opleiding hebt afgerond. De studenten aan wie we hier in Karongi lesgeven zijn vrijwel allemaal voltijds in dienst van de Presbyteriaanse Kerk, als predikant, of als assistent predikant, maar moeten nu naast hun werk een aanvullende opleiding volgen. Dit kost hen veel inspanning, ook financieel. Velen moeten dagelijks een paar uur lopen naar de universiteit. Ze moesten afgelopen vrijdag naar een belangrijke vergadering van de kerk. Afgesproken was dat ze de misgelopen lesuren op zaterdag zouden inhalen. Maar op vrijdag werd bekend gemaakt dat dan vanwege de nationale Hero’s Day alle andere activiteiten niet konden doorgaan.

Mentale opbouw: Hero's Day

Heros’ Day is de jaarlijkse nationale gedenkdag voor gevallenen in de oorlog van 1990-1994 (thans systematisch ‘bevrijdingsoorlog’ genoemd) die aan de genocide voorafging, en voor degenen die tijdens de genocide en daarna van grote moed hebben blijk gegeven. Er moet heel wat heen en weer gebeld zijn tussen de studenten en de leiding van de universiteit, voordat we ’s avonds om tien uur te horen kregen dat de lessen toch door konden gaan, maar dat op de universiteit aan het eind van de ochtend een ceremonie zou worden georganiseerd ter ere van de Hero’s Day die iedereen moest bijwonen. Ook zou ons voorgenomen bezoek aan de moskee door kunnen gaan. Vanuit de hoofdstad was documentatie aangeleverd, die op de universiteit voor de ceremonie gebruikt moest worden. Daaruit werd ook ons duidelijk wat de Hero’s Day beoogt. Naast een uiteenzetting over de recente geschiedenis van Rwanda, en de helden die postuum worden geëerd, werd aangegeven wat de nationale deugden zijn die moeten worden nagestreefd: vaderlandsliefde, eenheid van alle Rwandezen, moed, betrouwbaarheid, aandacht voor anderen, hard werken voor het vaderland, integriteit en blijkgeven van karakter. Zo staat ook Hero’s Day in het kader van een energieke opbouw van een nieuwe natie.

Vrijdag was ook vanuit de hoofdstad meegedeeld dat die komende maandag een vrije dag zou zijn, omdat Hero’s Day op een zaterdag viel. Toch stonden de autoriteiten ons toe om maandag les te geven, en ook de studenten stemden daarmee in. We begonnen wat later dan gewoonlijk: tien uur. Een beetje feest moet het toch wel zijn....

Gerard en Auli van 't Spijker