Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

'Alsof God even dichterbij kwam’

Gezamenlijke maaltijden, activiteiten in het AZC, maatjesprojecten… Héél veel diaconieën houden zich bezig met hulp aan vluchtelingen en migranten. Hebben we daarbij oog voor wat zij voor óns kunnen betekenen? Een zoektocht naar gelijkwaardigheid.

Een paar feiten. In 2018 vroegen ruim 20.000 mensen asiel aan in Nederland. Het aantal asielzoekers is de afgelopen maanden licht gestegen. Asielzoekerscentra (AZC’s) worden voller, waardoor er nieuwe locaties nodig zijn. Ook blijven mensen er langer wonen. Dat heeft twee redenen:

1) De IND, de organisatie die asielaanvragen beoordeelt, heeft te weinig personeel. Het duurt dus langer voordat mensen duidelijkheid hebben.

2) Er zijn te weinig sociale huurwoningen. Daardoor moeten mensen die een verblijfsvergunning hebben gekregen, langer in het AZC blijven.

Dat vluchtelingen langer op dezelfde plek blijven, maakt het voor bijvoorbeeld kerken makkelijker om een goede relatie met hen op te bouwen. En dat gebeurt veelvuldig. Uit onderzoek blijkt dat maar liefst 85 procent van de protestantse diaconieën zich inzet voor vluchtelingen, hetzij in Nederland, hetzij daarbuiten.

Valkuil

Die inzet uit zich op allerlei manieren. Kerken organiseren (kinder)activiteiten in AZC’s, ze helpen statushouders bij de inrichting van hun huis of ze organiseren een gezamenlijke maaltijd. Dit mooie werk heeft ook een valkuil. Want heel gemakkelijk vergeten we, in onze bevlogenheid, om ons open te stellen voor wat vluchtelingen óns te bieden hebben. Simon de Kam, specialist migrantenkerken bij Kerk in Actie, noemt een voorbeeld uit Zeist: “Daar gebruiken een Protestantse Kerk en de Assyrische Kerk van het Oosten hetzelfde kerkgebouw. Om elkaar beter te leren kennen, bezoeken ze elkaars kerkdiensten en zorgen ze ook samen voor het gebouw. Omdat de leden van de Assyrische Kerk een schoon kerkgebouw heel belangrijk vinden en daar ook erg goed in zijn, spelen zij hierin een belangrijke rol.”

Geloof

Ook op geestelijk vlak kunnen wij veel van vluchtelingen en migranten leren. “Voor veel christenen uit andere culturen is geloven iets wat helemaal bij het dagelijks leven hoort. Die vanzelfsprekendheid, ook in moeilijke omstandigheden, is heel inspirerend. Dat geldt ook voor de manier waarop zij bidden”, zegt Karel Jungheim, specialist vluchtelingen en migranten bij Kerk in Actie. “Het geloof is een goed onderwerp om over in gesprek te gaan met vluchtelingen en migranten. We hebben soms de neiging om bij een eerste kennismaking te vragen naar wat ze allemaal hebben meegemaakt in hun land van herkomst en tijdens hun vlucht. Maar dat wordt meestal niet als prettig ervaren. Het is veel gelijkwaardiger om het over een onderwerp als het geloof te hebben. Ben je bij een vluchteling of migrant op bezoek, vraag gerust wat dat Mariabeeld voor hem of haar betekent. En bezoekt hij of zij een kerk, vraag dan of je een keer mee mag. Wees niet bang dat dit vrijpostig overkomt, het zal worden ervaren als een eer. En je zult ontdekken hoe verrassend zo’n heel andere kerkdienst is.”

Goud

Dat de manier waarop christenen uit andere culturen geloven leerzaam kan zijn, heeft Karel Jungheim zelf ervaren. De gemeente waar hij bij hoort, deelt het kerkgebouw met een Eritrese gemeente. “Afgelopen Kerst voerden de kinderen uit mijn gemeente een kerstspel op. Een Eritrees meisje keek ernaar. Toen de wijzen uit het Oosten hun geschenken gaven, zei ze: weet je waarom Jozef en Maria goud krijgen? Omdat ze te arm zijn om andere mensen te kunnen helpen, maar nu hebben ze iets waarmee dat kan. Ik vond dat zo’n eye-opener. Als wij iets krijgen, denk we: ha, leuk, een cadeautje. Maar in de Eritrese cultuur denken mensen meteen aan mensen die het beter kunnen gebruiken.” Karel leert nog meer van de Eritrese gemeenschap: “Zij vasten veel: van zuivelproducten, van vlees, noem maar op. Ze hebben veel voor hun geloof over. Dat roept bij mij de vraag op: wat heb ik eigenlijk voor mijn geloof over, hoeveel tijd neem ik voor ontmoeting met God? Als je je verdiept in hoe anderen geloven, word je je bewust van je eigen gewoonten en krijg je soms nieuwe inzichten. Heel verrijkend.”

Open houding

Simon de Kam, die ook gemeentepredikant is, leidt in zijn dorp een bijbelkring met gemeenteleden en christenmigranten. Hij betrekt hen ook wel eens bij een kerkdienst. “Vorig jaar heb ik tijdens een vesper in de Stille Week drie migranten uitgenodigd om een gebed in hun eigen taal - Farsi, Engels en Frans - te doen. Gemeenteleden praten daar nu nog over. Hoewel de meeste leden de talen niet verstonden, was het zo inspirerend. De echtheid van het geloof dat uit die gebeden sprak - het was alsof God even dichterbij kwam.”

Hulp aan vluchtelingen: doe het met een open houding. Dan ontdekt u de mens áchter de nieuwe Nederlander, die ons óók iets te bieden heeft. Er ontstaat een wederkerigheid die hartverwarmend is voor beide kanten.

Foto: bijbelkring met gemeenteleden en christenmigranten in Maurik

 

 

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)