Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Mixen met migranten

Als er op zondag ineens een groep migranten in de kerk zit, verandert er iets in de gemeente van Boxmeer. Er ontstaan nieuwe vriendschappen en gemeenteleden kijken met andere ogen naar hun eigen geloof. “Deze mensen behoeden ons ervoor dat wij een eilandje vormen.”

Elke week schuiven er zo’n twintig migranten in de kerkbanken van de Protestantse Gemeente Boxmeer. Ze zingen en bidden mee, en horen er inmiddels helemaal bij. Reza (45) uit Iran ervaart de kerk als “een plek van vrede”. Zijn familie is ver weg, maar “in dit huis van onze Vader nemen onze broeders en zusters een beetje hun plek in. Vanaf de eerste dag dat ik hier kom, is dit voor mij een plek van de heilige Geest.”

Pendeldienst

De meeste migranten die in de kerk komen, wonen in het asielzoekerscentrum in het naburige Overloon. Al vele jaren zijn gemeenteleden uit de Boxmeerse kerk daar actief als vrijwilliger. Toen het centrum in 2014 opnieuw in gebruik werd genomen, “wilde onze diaconie bewoners de mogelijkheid bieden om naar de kerk te komen”, vertelt ds. Marise Boon, voorganger in Boxmeer. Een pendeldienst van auto’s haalt nu iedere zondag mensen op en brengt ze na de dienst weer terug. “Er rijden vijf of zes auto’s per keer”, aldus ouderling Onno de Jong. “Het wisselt hoeveel mensen er meerijden. Sommigen komen op de fiets.”

Dopen

Op Palmzondag vorig jaar kwam er voor het eerst ook een groep Iraniërs naar de kerk. “Ineens zaten er na de dienst vijf Iraanse mannen aan de koffie. We hebben ze meteen verwelkomd en uitgenodigd voor de extra diensten in de Stille Week. Ze wilden graag komen en namen nóg vijftien mensen mee.” Sindsdien komt deze groep iedere zondag. “Ze zijn nu echt onderdeel van onze gemeente”, zegt de predikant. Na een tijdje wilden twee van hen gedoopt worden. Tijdens de doopgesprekken kwam “een keur aan onderwerpen op tafel”, vertelt ze. “Na de doopdienst wilden negen anderen ook graag gedoopt worden: toen hadden we ineens een gespreksgroep. Dat gaf een fijne wisselwerking, mensen zijn niet bang om hun mening te geven.”

“Een aantal van hen was in het geheim al christen geworden in Iran”, weet Onno. “Anderen zijn zich hier in Nederland gaan inlezen. Ze lezen veel in de Bijbel om vat te krijgen op allerlei geloofszaken.”

Moeilijkheden

“Toen de groep bleef komen, dachten we dat het mooi zou zijn om een van de bijbellezingen door henzelf in het Farsi te laten doen”, vertelt Onno. “Een mooi gebaar dat ze erbij horen.” Nederlandse gemeenteleden luisteren altijd geboeid. “Hierdoor beseffen we met welke moeilijkheden migranten te maken hebben: zij verstaan de taal eerst ook niet”, aldus Marise Boon. Dat de migranten zoveel over hebben voor hun geloof – sommige zijn er zelfs om gevlucht – zet de gemeenteleden aan het denken. “Het komt enorm binnen dat geloven voor andere mensen zoveel consequenties heeft.” Een aantal migranten spreekt goed Engels. Zij vertalen voor andere, in de dienst en bij het koffiedrinken. Onno: “Het was even wennen dat ze hun mobiel gebruiken tijdens de dienst. Ze zoeken woorden en bijbelteksten die ze online vertalen om de dienst te kunnen volgen.”

Cultuur proeven

In de Boxmeerse kerk kent men elkaar goed. Dominee Boon: “De migranten behoeden ons ervoor dat we een veilig eilandje vormen. Er ontstaan vriendschappen over en weer en migranten worden bij iemand thuis op de koffie gevraagd. Op hun beurt bieden zij aan om klusjes te doen in de gemeente. Er komen allerlei lijntjes te liggen.” Eind januari hield de kerk een gezamenlijke maaltijd. Een aantal mensen bracht zelf eten mee en ook de migranten lieten zich niet onbetuigd. Zo konden de gemeenteleden letterlijk van elkaars cultuur proeven. “Laatst kreeg een migrant in het asielzoekerscentrum een hulpvraag om kinderkleding. Er ontstond een spontane kledinginzameling in de gemeente”, vertelt Onno. “Er zijn auto’s vol schoenen, jassen en kleding naar het AZC gegaan.” Als gemeente moet je deze mensen vertrouwen geven en zorgen dat er een aanspreekpunt voor ze is, vindt Onno. “Zie ze gewoon als gemeentelid. Zo krijgen zij hun waardigheid als mens terug. Als kerk laten we op deze manier ook iets zien aan de samenleving: deze mensen laten ons niet koud.” En dat merken ze aan alles, bevestigt de Iraanse Reza. “Hier voelen we geen heimwee.”

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)