Preken na de ramp
“In de prediking moeten we de situatie eerlijk onder ogen zien,” vindt ds. Hrayr Cholokian. “Iedereen is bezig de schade te repareren. Het was al moeilijk voor de ramp. Nu is de last nog zwaarder. Men vraagt zich af wat de zin is van dit alles. Sommige mensen zijn nog in shock. We kunnen geen valse troost geven.” We treffen elkaar in de zwaar gehavende Armeense Evangelische Kerk in Beiroet, op ongeveer twee kilometer van de rampplek. Met zijn gezin woont Cholokian in de pastorie naast de kerk. De explosie verbrijzelde verschillende ramen, maar het gezin kwam er zonder verwondingen vanaf.
Voor de zondag na de ramp stond Mattheüs 14 op het leesrooster: Jezus wandelt op het water. In zijn preek ging Cholokian in op Gods aanwezigheid in de storm, ook al ervaren we dat niet. “Ik heb eerlijk gezegd dat het midden in deze storm, deze explosie, moeilijk is om te bidden. Misschien wel onmogelijk.”
Het zal tijd kosten om de dingen in het juiste perspectief te zien, denkt de predikant. “Volgens het Evangelie aanbaden de discipelen de Heer pas nadat de storm was gaan liggen. Als alles voorbij is, kun je terugkijken en zien dat God redding gebracht heeft. Dan is het tóch mogelijk om God te aanbidden.” In de preek heeft hij dat onderstreept. De eerlijkheid waar Cholokian over spreekt, hoor ik ook terug in andere preken.
Ds. Habib Badr van de Arabische Protestantse Kerk in het stadscentrum preekt een maand na de explosie over Johannes 14. “Ik begrijp ook niet waarom dit allemaal gebeurt. Ik weet niet hoe het verder moet. Maar ik wil jullie de woorden van Jezus voorhouden: ‘Laat jullie hart niet in beroering raken.” Deze woorden klinken authentiek, zelfs troostrijk in het kerkgebouw dat de tekenen van verwoesting draagt. Ds. Badr en zijn vrouw worden zelf tijdelijk door familie opgevangen omdat hun pastorie onbewoonbaar is geworden. Voor in de kerk zit een man die zijn vader verloor als gevolg van de explosie. Zijn houding straalt ondanks alles fierheid en ongebrokenheid uit.
Terug naar ds. Cholokian van de Armeense Kerk. Hij vertelt dat hij in deze tijd vaak bidt om Gods leiding. “Het nieuws is niet inspirerend. De overheid biedt geen soelaas. Het is allemaal erg verontrustend. Daarom bid ik om innerlijke vrede en vrede voor de gemeente. Ik bid dat God ons een weg zal tonen.”
Een vers dat hem houvast geeft is Habakuk 3: “Al zal de vijgenboom niet bloeien, al zal de wijnstok niets voortbrengen, toch zal ik juichen voor de HEER, jubelen voor de God die mij redt.” Hij legt bondig uit waarom deze woorden hem raken: “Als er geen volheid is in de wereld om ons heen, is er toch volheid in Gods aanwezigheid.”
